W górnej części ma ścięte narożniki, które przechodzą na szczycie w dobudowane do głównego pomieszczenia latarni cztery małe ganeczki, z których wystaje komin kotłowni. Boczne ściany wieży zdobi kilkanaście okien. Wejście do latarni znajduje się tuż za południowymi wejściami na sopockie molo, na które wstęp jest płatny.

W 1903 r. w Sopocie wybudowano zakład balneologiczny, który istniał do II wojny światowej. Po zakończeniu działań wojennych obiekt przejęło miasto. Urządzono tam łaźnię. W 1956 r. budynek przekazano Szpitalowi Reumatologicznemu. Kiedy w 1975 r., zmodernizowano szpitalną kotłownię, dotychczas bardzo uciążliwy dymiący komin stał się zbędny. Projektanci wpadli na pomysł, aby komin obudować, czyniąc z niego latarnię morską i wieżę widokową.

Budynek zakładu balneologicznego jest ozdobiony licznymi rzeźbami i witrażami. Nad głównym portalem jest rzeźba przedstawiająca syrenę i trytona oraz herb miasta. W oknach sali zabiegowej znajdują się secesyjne witraże. Na ścianie budynku jest tablica pamiątkowa upamiętniająca Jerzego Haffnera, lekarza wojsk napoleońskich, założyciela kąpieliska morskiego.

Początkowo nie uznawano wieży za latarnię morską ze względu na niewielki zasięg światła (5 Mm). Dzięki zmianie urządzenia optyczno-świetlnego i uzyskaniu nominalnego zasięgu świetlnego ponad 17 Mm, budowla stała się latarnią morską. Obecnie światło ma zasięg 7 Mm i formalnie nie jest już zaliczane do latarni morskich.

Latarnia od początku swego istnienia jest atrakcją turystyczną. Stąd rozpościera się wspaniała panorama na Sopot i Zatokę Gdańską. Przez lornetkę można dostrzec Hel i Westerplatte. Wspięcie się na górę dla osób o słabej kondycji nie jest proste, ale jak ktoś się uprze, to dojdzie na sam szczyt. Na latarni są zainstalowane kamery, z których można oglądać na żywo obraz z Sopotu.

Roman Hańczuk