Zakupiony przez Braulińskiego warsztat nie był zmechanizowany. Obsługiwali go ludzie i konie zaprzężone do kieratów, dzięki którym wydobywano wodę z lokalnej studni artezyjskiej. Nowy właściciel z werwą zabrał się za rozbudowę zakładu, który wkrótce był już znany na całym Mazowszu.

Po śmierci Franciszka Braulińskiego browar przeszedł w ręce wnuka Władysława Strakacza. Zamierzając rozbudować go i unowocześnić, ukończył studia piwowarskie pod kierunkiem prof. Hajka w Heidelbergu. Uzyskał również dyplom inżyniera chemika w Szkole Handlowej Rontalera w Warszawie. Przez 42 lata zarządzając przedsiębiorstwem, doprowadził je do rozkwitu, rozbudował, zmodernizował urządzenia, sprowadził z zagranicy aluminiowe kadzie do leżakowania i fermentacji piwa. Zastąpiły one używane wcześniej drewniane beczki, znane jako kufy. Z czasem przedsiębiorstwo powiększyło się o Wytwórnię Wód Gazowanych i Lemoniad. Firma prosperowała na tyle dobrze, że jej właściciel mógł pozwolić sobie na kupno majątku Strobów.

Skierniewicki Browar Parowy Władysława Strakacza jakością piwa skutecznie konkurował z takim browarem jak "Haberbusch i Schiele" w Warszawie. Posiadał swoje rozlewnie piwa w Warszawie, Toruniu, Łowiczu, Kutnie, Grodzisku Mazowieckim, Pruszkowie i Lublinie. O zamożności firmy niech świadczy fakt, że miała do dyspozycji kilka samochodów ciężarowych, natomiast jej właściciel jeździł motocyklem, wzbudzając niemałą sensację wśród mieszkańców Skierniewic.
Po wybuchu II Wojny Światowej Strakacz utracił swój browar. Odzyskał go po wyzwoleniu, w 1945 roku i uruchomił go ponownie. Z uwagi na rosnące trudności z uzyskaniem przydziału na podstawowe surowce, zakład w doskonałej kondycji przekazany został Centralnemu Przemysłowi Fermentacyjnemu w Warszawie. Był to początek końca firmy.
Władysław Strakacz znany był nie tylko z produkcji znakomitego piwa. Brał również aktywny udział w politycznym i społecznym życiu Skierniewic. Wrażliwy na ludzkie cierpienie wspierał finansowo najbiedniejsze warstwy mieszkańców miast, łożył pieniądze na budowę szkoły, udzielał pomocy materialnej miejscowemu szpitalowi.