Ela Świderek

Oceń ten artykuł
(1 głos)

W Skierniewicach, na spokojnej ulicy Sosnowej, w sąsiedztwie zwierzynieckiego lasu mieszka Ela Świderek - rzeźbiarka, której prace znajdują się w kolekcjach prywatnych i muzealnych, reprezentantka nurtu współczesnej twórczości ludowej.

Zamiłowanie do sztuki wyniosła z domu rodzinnego. Jej ojciec, którego rzeźby posiadają w swych zbiorach muzea regionalne w Rawie, Tomaszowie czy MAiE w Łodzi, był cenionym rzeźbiarzem ludowym, związanym ze względu na miejsce zamieszkania z regionem rawskim.

Mała Ela lubiła obserwować ojca, wokół którego panował zawsze „twórczy bałagan”. Strugał świątki, które potem mama pomagała malować. Jako dziecko wolała majsterkować niż siedzieć w kuchni. Być może dlatego wybrała nietypowy jak na kobietę zawód elektromechanika.

Po ślubie osiadła na stałe w Skierniewicach.

Dopiero po śmierci ojca w 1984 r. podjęła pierwsze próby rzeźbiarskie. Jedną z jej pierwszych prac była szopka kolędnicza wykonana dla starszego syna. Rzeźbiła sporadycznie dla siebie i znajomych, potem także dla Cepelii.

O powrocie do rzeźbienia, którego na kilka lat zaprzestała, zadecydowało spotkanie na skierniewickim Święcie Kwiatów Owoców i Warzyw Adama Głuszka – rzeźbiarza ludowego z poskierniewickich Dąbrowic oraz ponowne „odkrycie” jej przez Ośrodek Regionalny ŁDK. Zapraszana na plenery, kiermasze, konkursy i wystawy wykonywała coraz więcej rzeźb. Jej twórczość rozwinęła się także w związku z przypadającym na koniec XX w. coraz większym zainteresowaniem odbiorców sztuką ludową i nieprofesjonalną.

W jej pierwszych pracach widać wyraźny wpływ „ojcowego” spojrzenia na rzeźbiarskie rzemiosło. Wraz z nabywaniem doświadczenia i doskonaleniem techniki zaczęła poszukiwać własnej drogi artystycznej.

Początkowo wykonywane dość surowe, statyczne formy z biegiem czasu zastąpiły figury grające barwami, o ciekawych rozwiązaniach kompozycyjnych. W swoich pracach Pani Ela wykorzystuje zarówno tradycyjne, sakralne tematy, poruszane w dawnej sztuce ludowej, jak i motywy świeckie pojawiające się niegdyś sporadycznie. Obok Madonn, świętych Nepomucenów, Franciszków czy motywów zaczerpniętych z biblii, w domu i pracowni rzeźbiarki możemy spotkać postacie w łowickich strojach ludowych, uchwycone w momentach związanych z dorocznymi lub rodzinnymi obrzędami np. weselem.

Intensywne, nasycone barwy odgrywają w pracach artystki jedną z wiodących ról. To właśnie odwaga w operowaniu kolorem, a także lekka deformacja proporcji, posągowo wyrzeźbione twarze postaci o podobnych do siebie rysach, uproszczenie i lapidarność formy są głównymi cechami jej twórczości. Poszukując sposobów artystycznego wyrazu w swoich ostatnich pracach posługuje się motywami nawiązującymi do nierzeźbiaskich form osadzonych w regionalnej sztuce takich jak haft czy wycinanka.

Etno-Grafka (MB)

fot. autorki i archiwum Muzeum w Łowiczu


Praca nagrodzona w konkursie Produkt Marki Folklor Łowicki organizowany przez UM w Łowiczu, 2011 r., fot. J. Rybus


Więcej w tej kategorii: Bożena Smolińska »

Register

User Registration
or Anuluj